Randomizacja permutowanych bloków: definicja i przykłady

Randomizacja blokowa permutowana to technika, którą można zastosować do losowego przydzielania osób biorących udział w eksperymencie do określonego leczenia w ramach bloku.

Załóżmy na przykład, że chcemy sprawdzić, czy nawóz A lub nawóz B powoduje zwiększony wzrost 24 roślin na sześciu różnych polach. Nasze zabiegi to nawóz A i nawóz B, podczas gdy nasze bloki to różne pola.

Aby skonfigurować losowość bloków permutowanych w tym eksperymencie, możemy wykonać następujące kroki:

Krok 1: Umieść każdą roślinę w jednym z sześciu bloków, zgodnie z jej polem.

Krok 2: Wygeneruj wszystkie możliwe sposoby leczenia.

Całkowitą liczbę możliwych sposobów leczenia można obliczyć w następujący sposób:

Układy ogółem = b! / (b–t)!

Złoto:

• b: rozmiar bloku
• t: Całkowita liczba zabiegów

W tym przykładzie będzie ich 4! / (4-2)! = 12/2 = łącznie 6 aranżacji .

Tak będą wyglądać, jeśli je wymienimy:

AABB
ABBA
ABAB
BBAA
BABA
BAAB

Krok 3: Losowo przypisz aranżację do każdego bloku.

Następnie losowo przypiszemy do każdego bloku jedną z metod leczenia:

Należy pamiętać, że każdy blok ma inny układ przetwarzania. Zatem nasza randomizacja bloków permutowanych jest zakończona i możemy kontynuować eksperyment.

Potencjalne zalety i wady

Istnieją dwie główne zalety korzystania z randomizacji bloków permutowanych:

1. W każdym bloku w każdym zabiegu uczestniczy taka sama liczba osób.

2. W dowolnym momencie trwania eksperymentu do każdego zabiegu przydzielana jest taka sama liczba osób. Jest to szczególnie przydatne, gdyby eksperyment miał zakończyć się wcześniej, ponieważ badacze mieliby taką samą ilość danych dla każdej badanej grupy.

Stosowanie randomizacji bloków permutowanych ma potencjalną wadę :

1. Jeśli badacze znają wielkość bloku, mogą wiedzieć, do której grupy terapeutycznej dana osoba zostanie przydzielona w dalszej części bloku. Na przykład, jeśli rozmiar bloku wynosi 4 (jak w powyższym przykładzie) i 2 rośliny zostały już przypisane do nawozu A, badacz będzie wiedział, że ostatnia roślina zostanie przypisana do nawozu B.

Idealnie byłoby, gdyby w każdym eksperymencie badacze nie wiedzieli, które osoby są przydzielone do jakiego leczenia, aby nieświadomie nie działać w określony sposób, aby uzyskać pożądane rezultaty.

Jednym ze sposobów rozwiązania tego problemu jest zastosowanie zaślepienia , w ramach którego osoba trzecia przypisuje leczenie poszczególnym osobom, tak aby badacze nie byli świadomi przydzielonych im zabiegów.

Dodatkowe zasoby

Projekt przed i po teście
Projekt pasujących par
Upowszechnianie leczenia